اون اوایل یه روز که داشتم در مورد مَهدی باهمسرم صحبت می کردم، از تعبیر بچه مون» استفاده کردم. اونجا همسرم فوراً یهتلنگری زدن بهم که تمام نگاهم رو نسبت به مقام مادری و فرزندآوری و تربیت فرزند بهکل عوض کرد.
گفتن: مهدی مال ما نیست. یکی از بنده هایخداست که خدا مسئولیت بزرگ کردنشو سپرده به ما.
واقعا حرف شوکه کننده ای بود. حسابی منو بهفکر فرو برد.
فکرشو بکن. خدا بهت میگه این بنده یمنه.مال منه. شما فعلا تر و خشکش کن تا ببینیم چی میشه. هر وقت هم خودم صلاحدونستم ازتون می گیرمش. اگه هم صلاح بدونم نگهش می دارم تا بعد از مرگ شماها،بهترین یادگاری براتون باشه. اگه خوب تربیتش کنین، احتمالا بهترین باقیاتالصالحات عمرتون میشه. شما سعی تونو بکنین ولی ممکنه من نخوام جزء هدایت شده هاباشه. اونش دیگه دست خودمه.بنده ی منه. شما به تکلیف پدری و مادری خودتونعمل کنین و کاری به نتیجه نداشته باشید. البته اگه بنده ی خوب و هدایت شده ایبشه، ثواب هر کار کوچیک و بزرگش به شماها هم می رسه. چون براش زحمت کشیدین.زحمت کشیدین و از امانت من نگهداری کردین.
هر بار که کارای مهدی رو انجام میدم به اینفک می کنم که دارم به یکی از بنده های خدا مستقیما خدمت می کنم. اینجوری دیگههیچ بخش مادری سخت نیس برام :) به خصوص که خدا در این مسئولیت سنگین، شیرینی و لذتخاصی هم گذاشته که مثلش رو هیچ جای دیگه پیدا نمی کنم.
راستی، حالا می فهمم چرا خدا اینننننقد رواطاعت و احترام و نیکی کردن به پدر و مادر توصیه کرده. چون پدر و مادرخدمتگزارهای خدا بودن برای بزرگ کردن یکی از بنده های خدا.
حالا می فهمم چرا اهل بیت فرمودن که خداوندپدر و مادر رو به خاطر محبت خالص شون به فرزندشون می آمرزه. چون از ته دل به یکیاز بندگان خدا محبت ارزونی کردن.
حالا می فهمم چرا حدیث داریم که بوسه ی برفرزند کلللی ثواب داره. چون داریم به یکی از بندگان پاک خدا بوسه می زنیم.بندهای که خدا به امانت به ما سپردتش.
خیلی قشنگه. نه؟!
آیات لاولی الالباب. افلا تعقلون؟! :)
درباره این سایت