ای آقای من! مصیبت تو خواب را از من گرفته،رختخواب را بر من تنگ نموده، و راحت و استراحت دلم را اسیر کرده است. ای مولای من!غیبت تو مصیبت من را ابدی کرده. دیگر اشک دیدگانم را که از چشمانم روان است و آهو ناله ای را که از سینه ام خارج می شود، احساس نمی کنم.»
(برگرفته از کتابنشانه هایی از مهدی از احمد سعیدی، انتشارات جمکران)
.
.
.
بذارین خیلی رک بگم. گاهی انگار خیلی راضیهستیم از زندگی! یه پولی که به دستمون می رسه، یه خوشی ای که بهمون رو میاره، یهشادی و موفقیتی که تو زندگی مون اتفاق میفته، گاهی چنان رضایتی از زندگی تو دلمونشعله ور میشه که دلمون می خواد زندگی تا ابد همینجوری بمونه.
شادی و نشاط بد نیستا. خیلی هم خوبه آدماحساس خوشبختی کنه و با انرژی زندگی کنه. اما انگار یادمون رفته هنوز یتیمیم وامام مون غایبه. انگار مث اینکه راضی شدیم به همین زندگی، به همین دنیای پر ازظلم و زشتی و سختی. یادمون رفته که قرار نبود اینجوری بشه. قرار نبود دنیا باهمه ی سختی ها و محدودیت هاش، این شکلی بشه، اینقد جنگ، اینقد فقر، اینقد ظلم،اینقد بی نظمی، اینقد بی مبالاتی، اینقد بی مدیریتی.
گاهی اینقد راضی میشیم به زندگی مون و خوشیهای کوچیک چشم مونو کور می کنه که یادمون می ره با ظهورش دنیای ما صدها برابر زیباترو خوش تر و راحت تر از الان می شه، اونم نه فقط برا ما، برا کل آدمای دنیا. پسچه چیزی باعث میشه تا این حد غافل باشیم از امام مون؟ واقعا چقدر منتظریم که حضرتبیاد؟ برا اومدنش چیکار کردیم؟ آیا ما واقعا جزء منتظران اون حضرت هستیم؟؟
راستی اون جملات توی گیومه، بخشی از ضجه هایسوک آقا امام صادق علیه السلام بود برا امام زمان (عج). چقدر فاصله ست بیننگاه ما به زندگی در دوران غیبت و نگاه آقا امام صادق.
درباره این سایت